LIKE ONS

maandag 12 december 2005

AHA!

En ook nog een fragment uit het ongelooflijk ongeschreven boek Vlammende kippen verwaaien haast niet van Oeuvre Lansebreker.

Zijn deur open? Dacht hij. Sinds zojuist maakte hij zich ernstig zorgen om zijn vriend. De mop met twee honden deed nu allerlei bellen rinkelen die zojuist nog muisstil in een miniatuurkerkje in zijn warhoofd hadden gehangen. Hij had er laatst iets over gelezen in een boek van Martin Halfhart! En nu ging hij terug naar Duitsland alleen om zijn deur dicht te doen? ...godvergeten oetlul die hij was! Het ging natuurlijk om dat wijf! Hij had zijn trage brein wel met een grote steen door een vergiet kunnen stampen. Hij rende in zijn onderbroek achter hem aan de deur(die hij open liet staan) uit. Knotjes, opa! dacht hij nog stiekem even snel. Zijn eigen haar zat keihard en stijf op zijn voorhoofd geplakt. Hij giechelde. Al zijn vriend's overhemden die zij ooit had aangehad waaiden hem vanuit open ramen in het gezicht. Ze roken verdomd goed. Laat staan hoe ze voor hem moesten ruiken! Aan de andere kant, herinneringen stinken haast nooit. Snel liet hij een flinke wind en lachte. Het stormde verschrikkelijk. "Meekomen!", schreeuwde hij tegen alle zacht vlammende, vogelvormige verenballetjes die mistroostig om hem heen dansten. "We moeten iemand opnieuw leren lachen!" Er bleef die dag maar een vraag onbeantwoord(en absoluut niet grappig) liggen op de bovenste plank: "Als alles in iedereen is, waarom ben jij dan niet bij mij!?"

Geen opmerkingen: