BUBBELEBIM.NL

Vandaag een column van een zeer gewaardeerde collega/heldin. Mijn goede vriendin Moniek probeert al jaren columniste te worden bij een van de gerespecteerde damesbladen. Met weinig succes. Dit stemt mij triest, want ik sla haar ontzettend hoog aan en ben waarschijnlijk in hoge mate door haar beïnvloed.

MIJN WEEK. Door Moniek Liberre Vretsteeg.

Vaak weet ik niet meer waaruit ik gevolg moet trekken. Trek ik nu gevolg uit een bepaalde oorzaak? Of trek ik een gevolg mee in een bepaalde mening? Is mijn trekken een oorzaak voor een gevolg? Heb ik het soms nergens over? Hoe laat is het in godsnaam? Warempel! Een tijdsbesef van jewelste! Dergelijke minutieuze, secundaire gevoeligheid sijpelt langzaam mijn biologisch uurwerk binnen. Hoe laat, zei u? Twee vóór alweder? Bij Jozef! Dan moet ik mij spoeden! Ik sta op springen. Ik spring op staan. Ik zit op liggen. Ik lig op huilen. Ik lach op rennen. Ik ren op commando. Ik beveel op bevel. Als het moet dan moet het maar.

Mag ik misschien met u mee naar huis?
–Meneer!
Mag ik misschien met u mee naar huis, meneer. Maar wacht eens, u bent geen meneer, u bent een meisje.
–Niks mee te maken, schooier, meekomen jij. Zo ga daar maar eens even liggen, ellendeling.
Op dit bed?
–Op die veredelde hooibaal, ja. Kleed jij je maar eens flink uit, schooier!
Flink? Wat bedoelt u met flink, klein meisje?
–MENEER!!
Wat bedoelt u met flink, meneer?
–Tot op het bot verdomme! Weg met die tanden! Doe die nagels af! Trek uit die voorhuid!

Ziet u, wat voor gevolg moet ik hier nu uit trekken? Wat te doen in zo’n situatie. Ik heb haar maar alleen gelaten. Ze zag er waarlijk lief uit, maar ze sprak zo luid.

Nou, tot ziens meiden. Volgende week weer zo’n uit mijn leven gegrepen verhaal.