PUUR ABSURDISME, DAT SNAPT NIEMAND

(DEEL 1) Uit angst daarvoor hou ik altijd iets estetisch, begrijpelijks of grappigs in mijn werk houden.
Wil ik dan iets zeggen? Nee, ik wil iets vragen. Ik wil vragen aan mensen om eens wat beter naar het absurdisme te kijken, want pas dan zullen ze merken dat het echt onbegrijpelijk is. Maar ja, dat is natuurlijk een beetje een rare vraag. “Met Frans Bauer?” “Ja hallo, met Professius, zeg Frans ik wilde je iets vragen...” Nee.

En daarom probeer ik de mensen die miijn werk lezen of zien hun onoverkomelijk lot van de lach te laten zien. Mensen moeten zich ongemakkelijk voelen. Zoals bij het lezen van de schrijffout in de eerste zin van dit verhaal en bij het woordje miijn. Ik ben dus een soort David Lynch van de humor.

(Werd vervolgd...)

(DEEL 2) Mensen moeten denken: Jezus, is het leven echt zo raar? "Nee, natuurlijk niet!" Zegt Jezus dan met een lach. "Maar om op een berg te komen moet je door een dal." En dat dal dat ben ik. Wees gerust, ik ben niet de duivel. Na het lezen van deze tekst zult u niet als een bezetene de straat op rennen en mensen beginnen te vermoorden. Dat zal u alledings niet doen. Onder geen geding. Absoluut niet. Nee, nee, nee. Maar wat zult u dan wel doen? Een theetje drinken? Naar een verjaardag? TV kijken? Gadverdamme, wat saai! Uw leven is saai! Saaiaaiaai! Uw leven is van geen betekenis, of wel soms? Heeft u eigenlijk niet zelfs nog meer zin in een verjaardag met veel gratis bier dan in een thee? Heeft u eigenlijk niet meer zin in de TV dan in die verjaardag? Heeft u eigenlijk niet meer zin om te slapen dan om TV te kijken? Bent u niet een verloren ziel? Bent u niet stiekem fan van Frans Bauer? Nee, natuurlijk bent u dat niet, want dat zou te absurd zijn. Dat zou niemand snappen. En u wilt juist begrepen worden. Aandacht wilt u. Wat? Tegen u? Nee, natuurlijk heb ik het niet tegen u, ik heb het tegen die mensen die buiten op straat lopen. U bent een goed mens, u werkt hard, u probeert eerlijk en positief te zijn, u bent een sterke ziel, u kunt verandering teweeg brengen, u kunt opstaan en de wereld helpen, u bent de held! Hoera, hoera! Maar.....maar....die mensen daar buiten snappen er helemaal niks van. Kijk ze nou eens moeilijk doen. Ze willen allemaal begrepen worden. Ze willen allemaal aandacht, maar u moet ze vermoorden. Ja! Met bloemen! Zou dat kunnen?

Ik probeer mensen te vangen tussen een lach en een inspiratie. Ze snappen iets niet, maar snappen ook dat het niet te snappen is en dan snappen ze het ineens. Ik knaaag aan het geweten van de mensen, maar laat tegelijkertijd duidelijk merken dat ze niet meteen op hoeven te staan. Ze moeten eerst naar hun geweten leren te luisteren in hun lievelingsstoel met een lach op hun gezicht en een thee op hun schoot. Ik ben dus een soort Noam Chomsky van de humor. En als je Noam Chomsky niet kent , loop je slechts twee dagen achter op mij. Ik leerde hem eergister kennen: verdomd interresante man.

(Wordt vervolgd...)