DE WAARHEID ALS WIND

Ik laat me achterover van een parterretrap afvallen, kom op mijn stuitje terecht en klaar en sta nog bovener aan dan tevoren. Mijn haar doe ik expres in de war en ik denk hardop aan de heilige horlepiep door tegen de wind in te neuriën. Ik zweef wankel, draai duizelingwekkend, ik schiet in verliefde wanhoop hogere speren door harten en zielen, lap zelfgestelde regels aan nooitgebruikte laarzen. Kus de skaai! Vergeeeeet ácht! En Professius raakt al bijna steeds meer zoek en verder kwijt. Al weet ik hem steeds dichter, ik ben genaderd tot zijn goedheid. Een heel klein stukje maar. In de Plato-werkelijkheid, die ik niet kan zien maar wel ruiken. Een wind heeft immers geen schaduw. Wanneer je de realiteit uit het oog dreigt te verliezen, laat een scheet en weet!