Jetlek Zonder Tijdsverschil

Slaap geloosd, gewoon opgeschoven naar de volgende dag.
Bleek de vermoeidheid dus in klontjes te komen.
Zo van: eerst wel en dan niet en andersom als we die net hadden gehad.
Melig als dat spul in de keukenkast.
Zie de mensen weer zoals ik ze eigenlijk ken, ofzo, omdat ik naar huis ben gevlogen.
Ben dus afwezig geweest, maar eigenlijk ben ik nog begistert, dus nog steeds afwezig kun je het ook noemen. Wat je wilt. Wie je bent.
Mij maakt het niks uit. Of eigenlijk maak ik het niks uit. Ik doe alles zelf. Jij toch ook?
Mij kan het niks schelen. Of eigenlijk kan ik het me niks schelen, dus dat doe ik dan ook. Totdat ik natuurlijk moe wordt, want die hebben we al weer een tijdje niet gehad.

Of ik blij ben om thuis te zijn? Ja en nee. Zoals altijd. Zoals altijd is alles weer eens gewoon relatief. Als ik verder kijkt dan mijn neus lang is zie ik een bord voor mijn kop.
Barrie Kades: Zal ik doorgaan?
Tuurlijk Barrie. Ik kan mijn gehoorgang echter niet meer in die ontspannen tweeklank krijgen met jou zo puik beslijmde tongval.
Barrie: Dan stop ik maar beter.
Is goed, die klont komt er nu ook al weer aan.