LIKE ONS

zaterdag 27 januari 2007

PUUR ABSURDISME,
DAT SNAPT NIEMAND


(DEEL 1) Uit angst daarvoor hou ik altijd iets estetisch, begrijpelijks of grappigs in mijn werk houden.
Wil ik dan iets zeggen? Nee, ik wil iets vragen. Ik wil vragen aan mensen om eens wat beter naar het absurdisme te kijken, want pas dan zullen ze merken dat het echt onbegrijpelijk is. Maar ja, dat is natuurlijk een beetje een rare vraag. “Met Frans Bauer?” “Ja hallo, met Professius, zeg Frans ik wilde je iets vragen...” Nee.

En daarom probeer ik de mensen die miijn werk lezen of zien hun onoverkomelijk lot van de lach te laten zien. Mensen moeten zich ongemakkelijk voelen. Zoals bij het lezen van de schrijffout in de eerste zin van dit verhaal en bij het woordje miijn. Ik ben dus een soort David Lynch van de humor.

(Werd vervolgd...)

(DEEL 2) Mensen moeten denken: Jezus, is het leven echt zo raar? "Nee, natuurlijk niet!" Zegt Jezus dan met een lach. "Maar om op een berg te komen moet je door een dal." En dat dal dat ben ik. Wees gerust, ik ben niet de duivel. Na het lezen van deze tekst zult u niet als een bezetene de straat op rennen en mensen beginnen te vermoorden. Dat zal u alledings niet doen. Onder geen geding. Absoluut niet. Nee, nee, nee. Maar wat zult u dan wel doen? Een theetje drinken? Naar een verjaardag? TV kijken? Gadverdamme, wat saai! Uw leven is saai! Saaiaaiaai! Uw leven is van geen betekenis, of wel soms? Heeft u eigenlijk niet zelfs nog meer zin in een verjaardag met veel gratis bier dan in een thee? Heeft u eigenlijk niet meer zin in de TV dan in die verjaardag? Heeft u eigenlijk niet meer zin om te slapen dan om TV te kijken? Bent u niet een verloren ziel? Bent u niet stiekem fan van Frans Bauer? Nee, natuurlijk bent u dat niet, want dat zou te absurd zijn. Dat zou niemand snappen. En u wilt juist begrepen worden. Aandacht wilt u. Wat? Tegen u? Nee, natuurlijk heb ik het niet tegen u, ik heb het tegen die mensen die buiten op straat lopen. U bent een goed mens, u werkt hard, u probeert eerlijk en positief te zijn, u bent een sterke ziel, u kunt verandering teweeg brengen, u kunt opstaan en de wereld helpen, u bent de held! Hoera, hoera! Maar.....maar....die mensen daar buiten snappen er helemaal niks van. Kijk ze nou eens moeilijk doen. Ze willen allemaal begrepen worden. Ze willen allemaal aandacht, maar u moet ze vermoorden. Ja! Met bloemen! Zou dat kunnen?

Ik probeer mensen te vangen tussen een lach en een inspiratie. Ze snappen iets niet, maar snappen ook dat het niet te snappen is en dan snappen ze het ineens. Ik knaaag aan het geweten van de mensen, maar laat tegelijkertijd duidelijk merken dat ze niet meteen op hoeven te staan. Ze moeten eerst naar hun geweten leren te luisteren in hun lievelingsstoel met een lach op hun gezicht en een thee op hun schoot. Ik ben dus een soort Noam Chomsky van de humor. En als je Noam Chomsky niet kent , loop je slechts twee dagen achter op mij. Ik leerde hem eergister kennen: verdomd interresante man.

(Werd vervolgd...)

(DEEL 3) En eigenlijk maakt het niet uit wat jullie begrijpen van dit alles. Het gaat er om dát jullie iets begrijpen, want dat geeft jullie leven zin. Of in ieder geval jullie bezoek aan deze tekst. Want van Gogh o van Gogh, als het geen zin zou hebben. Dan hadden jullie je belazerd gevoeld en hadden jullie nu zelfmoord gepleegd. Of in ieder geval niet snel meer de impuls gevoeld om even op dit blog weder te keren. Maar gaat het mij daarom? Nee. Daar gaat het mij niet om. Mij gaat het nergens om. Nee, interesseert mij dat nou? Ja. Nee. Want wie ben ik? Professius T. Taal van de Bubbelebim. De Bubbelebim. Pfff... Weet je wel wat dat is de Bubbelebim? Heb je daar wel eens over nagedacht? Nee? Ik ook niet. Laten we dat dan nu even saampjes doen. En voor de mensen die van het woord saampjes een beetje schaampjes krijgen...relax! Daar gaan we. De Bubbelebim is volgens mij een buitenmenselijk absurdistisch evenwicht dat af en toe gebruikt maakt van zwakke zielen zoals ik, mijzelve en nog zo een: Sim Sala Bubbelebim. Maar ja, dan denk ik: dan heb je ook wel een beetje een ongelukkige naam gekozen. Misschien had je met Sim Sala van Gogh dan meer succes gehad. Nou, dat was het. Als iemand het niet eens is met deze beschrijving van de Bubbelebim kunnen de reacties natuurlijk weer gestuurd worden naar bubbelebim@hotmail.com.
O ja, en de Bubbelebim is ook nog kopermachtig omdat niemand ooit zal snappen waar het nou precies allemaal over gaat. Ik adviseer jullie dan ook wijselijk om nu even hardop te zeggen, en geloof me, de mensen rondom u zullen het echt niet zo raar vinden, het is iets wat iedereen voelt, maar u kunt de eerste zijn die het gewoon eens hardop uitspreekt, doe maar: ik snap het niet meer!
En met deze boodschap heb ik mijzelf bewezen als een soort Sun Ra van het absurdisme. En voor de mensen die Sun Ra niet kennen...relax!

(Wordt vervolgd...)

Geen opmerkingen: