SLAGBOMEN DALEN AUTOMATISCH

Ik heb weleens een zelfmoordpoging gedaan, met redelijk succes, ik vond vanochtend de afscheidsbrief die ik destijds geschreven heb met de veelzeggende titel 'slagbomen dalen automatisch'.

In het verleden heb ik me nogal eens schuldig vermaakt met een kip, transplantaties uitvoerend op klein onkruid en met lege handen thuiskomen vlak na het afgesproken uur. De lichamen van het mortuarium zadelde ik op met mijn herseninhoud en dan fietste ik op een tandem langs de bank om in het blauw gekleed melk te drinken met pratende bananen. Toch was dat meestal de mooiste tijd van mijn leven, vooral 's avonds, wanneer ergernissen zich verdrongen om de ondergaande zon te begeleiden en het sap van de klimop naar negentig bejaarden rook. Griezelfilms lagen her en der in de berm en de akela van Terneuzen blies ferm op haar fluitje om de oploop ontstaan door margarine uiteen te drijven. Over Terneus en Lippen door gesproken waaide de overheidspaperassen me dan in het avondrood in het gelaat. Ik las ze met een zekere verbijstering niet, maar legde ze terzijde en keek mezelf beschaamd aankomen in een uitgelopen vergezicht. "Makreel, makreel!", wilde ik dan altijd roepen, maar het vlees van mijn lippen flubberde als gelei over mijn gezicht, en dus hield ik het meestal bij een zacht "lubbelubbe". En als dan eindelijk die traan van ontroering mij over de wang biggelde en ik opstond en naar mijn kanon liep, dacht ik vaak: "Nog tien jaar, jongen, nog tien jaar en dan is dit gazon van jou, en dan zullen ze allemaal eens wat beleven". En daarom heb ik besloten er een eind aan te maken. Ik hou van jullie. Sorry. Sim Sala.