SRIJFFOUTEN

Omdat ik al maanden een heel intrigerend essé wil srijven over srijffouten maar er maar niet toe kom, zal ik nu in luttele zinnen vertellen wat ik al die tijd al wil vertellen:

Na flink wat ergenissen over taalpuristen die vinden dat de taal puur moet zijn, leeg van taal-, srijf-, spel- en vormfouten, heb ik ergens in de diepe krochten van mijn brein een mening opgeduikeld die deze wacko's eens goed zal wakkerschudden. Ik geef hiermee dus van te voren aan dat dit vooral een pesterij is en niet mijn idee van de waarheid rondom taalgebruik. (Alhoewel ik tot nu toe nog geen mensen ben tegengekomen ben die mijn stelling omver hebben weten te werpen).

Mijn stelling luidt zoiets als: Het maakt niet uit als je taal-, srijf-, spel-, of vormfouten maakt, zolang je jezelf maar duidelijk kunt maken.

Volgens mij gaat de communicatie namenlijk boven het taalgebruik. De functie van taal boven de taal an sich. Ik vind het geweldig hoe mijn zwitserse vriendin bijvoorbeeld in het nederlands met mij communiceert. Compleet gebroken maar vaak met veel meer gevoel als zou het met corrcte nederlandse zinnen uit haar mond zijn komen waaien. Want waaien doet het nog steeds in Zwitserland. En ook zwitselt het er nog steeds. Verdorie!

PTT