IO VOGLIO UN ELEFANTINO!

INTERCITYMENTALE COMMINIMINIE

Vanuit de stad waar Adolf Hitler ooit de woorden "Kaffee" en "Brötchen mit Schinkeln" sprak stuurde de Professius mij een belachelijk goed filmscript. Waarschijnlijk om mij jaloers te maken op zoveel werklust. Ik heb het bij de linksbinnen geplaatst. Daarnaast hier de email waarin ik aan de Professius uitleg wat wij afgelopen vrijdag op de literaire avond te Perdu deden.

SPRAKELOOS

Uit de serie opsommingen/meerkeuzevragen:

Zaken waar ik geen woorden voor heb:
A: ...
B: ...
C: ...

Daarnaast: In mijn laatste vergadering met de Glijmajoor bespraken wij de mogelijkheid om mensen met de achternaam De Vries over te halen hun kind Zorba te noemen. Dit in het kader van het project: Breng wat Bubbelebim in uw leven.

UIT DE SERIE

Uit de serie "Mag mijn haantje-de-voorste oproer kraaien in uw kippenhok?"

"Mag ik met mijn zauberflote in uw sprookjesbos fiedelen?"

AANKONTJE

Bart und Ernst doen morgen (VRIJDAG 18 NOVEMBER DUS) weer eens iets geks in Theater Perdu. Te Amsterdam. Er zullen ook nog allerlei dichters eigen werk voordragen.
Marian Boyer (Fantastisch lichaam, Het engelentransport), Vrouwkje Tuinman (Grote acht, Vitrine), Mustapha Ayned (De schaduw van de pijn, zanger en theatermaker van o.a. Taxista, Waf), Cathelijn Schilder (De Eenling), Bart und Ernst (dichtersduo, Nietteraere Avonden Parade 2005), Arthur Wevers (Orgaanvlees.org) en Asis Aynan (Contrast).

Ik kijk speciaal uit naar het fantastische lichaam van Marian en de vitrine van Vrouwkje. Maar dat is flauw, dat weet ik zelf ook wel. Hopelijk zijn we morgen minder flauw en blijft Hans Kesting weg.

Toen ik trouwens gisteren met Ernst een avond presenteerde in de vorm van een spraakwaterval, kwam er een jongen naar ons toe die zei: "Echt goed gevonden, man, om zo door elkaar heen te praten als presentatie. Want normaal hoor je alleen maar één iemand een saai verhaaltje vertellen...(toen keek ik hem aan en dacht 'hij gaat het écht zeggen! En ja:)...en nu waren het er twee.

ELP

Toen ik gisteren de cd Works Volume 1 van Emerson Lake & Palmer wilde kopen, stond er een man naast me met twee cd's in zijn handen. In zijn linker hand had hij Emerson Lake & Palmer van de gelijknamige band en in zijn rechter hand had hij Tarkus, ook van Emerson Lake & Palmer.
Hij was duidelijk in dubio en legde de cd's, die trouwens beide slechts 7,99 kostte, een belachelijk lage prijs voor zulke cd's, weer terug op de stapel voordelige cd's. Ik daarentegen was er uit en begaf me naar de kassa.
Na een tijdje kwam de man terug en pakte opnieuw de zelfde cd's op om er nog eens zeer besluitloos naar te kijken. Toen hij opkeek om zo'n beetje schuin omhoog te kijken zoals nadenkende mensen dat altijd doen, keek ik recht in zijn gezicht en begon naar hem te lachen. Hij keek een beetje geschrokken terug alsof hij merkte dat ik hem door had (wat natuurlijk ook het geval was) en net voordat ik in mijn beste duits wilde zeggen dat ze allebei erg goed zijn keek hij snel de andere kant op, legde de cd's weer terug en liep weg.
Oh nee! dacht ik. Wat heb ik gedaan? Nu koopt hij ze allebei niet, terwijl hij er uit zag als iemand die deze twee cd's wel zou kunnen waarderen. Misschien kan ik ze voor hem kopen. Ik bedoel, ik zou best 7,99 willen uitgeven om een onbekende man Tarkus te kunnen geven. Maar ja, nu was hij weg.
Normaal zoek ik niet zo snel oogcontact met onbekende mensen en nu had ik ook al gelijk weer spijt dat ik het gedaan had. Ik wilde de man alleen maar duidelijk maken dat ik de cd's die hij in zijn handen had erg goed vond. Het was een beetje een oudere man geweest. Misschien had hij ze zelfs wel een keer live gezien. Waarschijnlijk vondt hij ze toendertijd ook erg goed, maar had hij niet genoeg geld om hun platen te kopen. Iets wat hij al zijn hele leven wilde doen, maar het kwam er maar niet van. En nu lagen ze hier. 7,99 per stuk. Zou hij het nog steeds zo leuk vinden?
Ik was bijna aan de beurt om mijn cd af te reken toen het gebeurde. De man dook op uit de verte van mijn ooghoek, snelde zich langs de stapel voordelige cd's, griste Tarkus van de stapel en haastte zich naar de andere kant van de winkel om daar aan te sluiten in de rij voor de andere kassa.
Was het ons toch nog gelukt.

TITEL VAN DE POST

Wat interresseren ons de lezers nou Simmie.
6/18/2005, de post die ik op die dag schreef, dat jij daarop reageert, daar wacht ik op.

Trouwens, het weerbericht uit Spanje: het spant er nog om of het zal hagelen of schuimen.

TIJDFOUTEN (ik komde altijdt te laadt)

Voor degenen onder u die zich nog steeds het hoofd, de nek, danwel de bek breken op/over de vreemde spelwijze van De Professius wil ik u graag wijzen op zijn verklaring voor bijvoorbeeld het gebruik van DT in de verleden tijdt. Dit is namelijk niet de verleden maar de zogenaamde 'vergeten tijd'. In zijn eigen woorden:

Nieuw in de Nederlandse taal:
De vergeten tijd!
Kijken keek gekeken gekeken?
Veel neerlandica zeggen zich niks te herinneren, maar Professius T Taal belooft u: Gebruik de vergeten tijd in uw taalgebruik en vervlogen tijden zullen ten horizonnen (alsof er meerdere zijn) opdoemen!
Ik mijzelve kon me zelfs weer herinneren waar de T in mijn naam voor stront (typ-fout die ik liet staan omdat ik er om moest lachen (hahaha)).

En dan heb ik het natuurlijk nog niet eens over de eerste regel van ons manifest, die luit: "ALLES WAT DE BUBBELEBIM DOET HEBBEN ZIJ ZO BEDOELDT".

LINEA RECTA

Antwoord op een tekst van Ernst Walgenbach | 08 December 2004 | 14:57:01

EW: Zijn blik vloog de wereld weer in. Een microseconde was hij die uit het oog verloren.
Volledig verdwaald kwam hij tot het inzicht dat de voorstelling van zijn leven illusie noch realiteit kende, dat de lijn tussen deze twee begrippen niet het probleem vormde,
maar de oplossing.
Met goede moed zette hij zijn tred voort en verloor zijn identiteit zonder te sterven.

PTT: Snel schonk hij zichzelf een cola in en dacht na: 'Alcohol is een metafoor voor de illusie, thee is een metafoor voor de realiteit. Cola is een metafoor voor de vergankelijkheid. Waarom hebben die drie toch altijd ruzie?'
Ergens in zijn gedachte vondt hij uit dat die ruzie niet het probleem vormde,
maar de oplossing.
Met goede moed zette hij zijn tred voort en verloor zijn identiteit zonder te sterven.

PUUR ABSURDISME, DAT SNAPT NIEMAND

(DEEL 1) Uit angst daarvoor hou ik altijd iets estetisch, begrijpelijks of grappigs in mijn werk houden.
Wil ik dan iets zeggen? Nee, ik wil iets vragen. Ik wil vragen aan mensen om eens wat beter naar het absurdisme te kijken, want pas dan zullen ze merken dat het echt onbegrijpelijk is. Maar ja, dat is natuurlijk een beetje een rare vraag. “Met Frans Bauer?” “Ja hallo, met Professius, zeg Frans ik wilde je iets vragen...” Nee.

En daarom probeer ik de mensen die miijn werk lezen of zien hun onoverkomelijk lot van de lach te laten zien. Mensen moeten zich ongemakkelijk voelen. Zoals bij het lezen van de schrijffout in de eerste zin van dit verhaal en bij het woordje miijn. Ik ben dus een soort David Lynch van de humor.

(Werd vervolgd...)

(DEEL 2) Mensen moeten denken: Jezus, is het leven echt zo raar? "Nee, natuurlijk niet!" Zegt Jezus dan met een lach. "Maar om op een berg te komen moet je door een dal." En dat dal dat ben ik. Wees gerust, ik ben niet de duivel. Na het lezen van deze tekst zult u niet als een bezetene de straat op rennen en mensen beginnen te vermoorden. Dat zal u alledings niet doen. Onder geen geding. Absoluut niet. Nee, nee, nee. Maar wat zult u dan wel doen? Een theetje drinken? Naar een verjaardag? TV kijken? Gadverdamme, wat saai! Uw leven is saai! Saaiaaiaai! Uw leven is van geen betekenis, of wel soms? Heeft u eigenlijk niet zelfs nog meer zin in een verjaardag met veel gratis bier dan in een thee? Heeft u eigenlijk niet meer zin in de TV dan in die verjaardag? Heeft u eigenlijk niet meer zin om te slapen dan om TV te kijken? Bent u niet een verloren ziel? Bent u niet stiekem fan van Frans Bauer? Nee, natuurlijk bent u dat niet, want dat zou te absurd zijn. Dat zou niemand snappen. En u wilt juist begrepen worden. Aandacht wilt u. Wat? Tegen u? Nee, natuurlijk heb ik het niet tegen u, ik heb het tegen die mensen die buiten op straat lopen. U bent een goed mens, u werkt hard, u probeert eerlijk en positief te zijn, u bent een sterke ziel, u kunt verandering teweeg brengen, u kunt opstaan en de wereld helpen, u bent de held! Hoera, hoera! Maar.....maar....die mensen daar buiten snappen er helemaal niks van. Kijk ze nou eens moeilijk doen. Ze willen allemaal begrepen worden. Ze willen allemaal aandacht, maar u moet ze vermoorden. Ja! Met bloemen! Zou dat kunnen?

Ik probeer mensen te vangen tussen een lach en een inspiratie. Ze snappen iets niet, maar snappen ook dat het niet te snappen is en dan snappen ze het ineens. Ik knaaag aan het geweten van de mensen, maar laat tegelijkertijd duidelijk merken dat ze niet meteen op hoeven te staan. Ze moeten eerst naar hun geweten leren te luisteren in hun lievelingsstoel met een lach op hun gezicht en een thee op hun schoot. Ik ben dus een soort Noam Chomsky van de humor. En als je Noam Chomsky niet kent , loop je slechts twee dagen achter op mij. Ik leerde hem eergister kennen: verdomd interresante man.

(Wordt vervolgd...)

NOU JA #3

Maar wacht even, maat. Volgens mij hebben we het nu allebij over een ander blokje. In mijn vorige hoestbui had ik het over het koude blokje. En in die oude post over m'n oma en jei ging het over het warme blokje.
Het koude blokje moeten we, zoals ik in mijn vorige kotsneiging met een of andere beste man inderdaad eens ben, goed in aanschouw nemen (En dan bedoel ik niet dat café) zodat het, naarmate de tijd groeit en de appels verder van de bomen vallen, uiteindelijk zal smelten in de warmte zoals je die kent van je moeder.
En het warme blokje moet je aan iedereen, ja zelfs Hans, laten zien alsof het de normaalste zaak van de wereld is (zoiets als poepen)
Snapé vous?

Bjen!

Salút aan je fuut.

PTT