Dit is een bericht voor de wereld
Verander maar lekker
Bericht voor de wereld
In een rijmpje zonder doel
Want nu alles kan en mag
Is het uit met de gekke smoel
Nu alles groot en klein is
En toch blijkt wat het leek
Is het over met de wereld
Als de monding van een beek
Maar wees niet bang voor grote woorden
Ik ben het maar
Al het grootte is ook klein,
Weet u nog
En al voelt u zich ooit alleen
Weet dan ook:
De Bubbelebim sleept u er wel doorheen
PTT
(SSB, kun je dit effe analyseren. Ik snap er helemaal niks van werkelijk.)
DE BUBBELEBIM IS EEN (ANTI)LITERAIR EN ABSURDISTISCH THEATERTONEEL-PERFORMANCEVIDUO BESTAANDE UIT SIM SALA BUBBELEBIM EN PROFESSIUS T. TAAL.
donderdag 24 februari 2005
dinsdag 15 februari 2005
Inleiding tot 'CAIUS: De akelige waarheid van dit verhaal.' (zie linksbinnen)
De berg geld waar Caius en Loetje op zitten bestaat uit guldens, rijksdaalders, vijfjes, kwartjes en dubbeltjes. In de tijd van het oude Rome, waar ‘De akelige waarheid van dit verhaal’ zich afspeelt, bestond de euro namelijk nog niet.
De berg stinkt een beetje omdat het de dag ervoor heeft geschuimd. Een weertype dat na de tweede wereldoorlog niet tot nauwelijks meer is voorgekomen. Hierbij komt er een soort slagroomachtige substantie uit de wolken (meestal stapelwolken) die een paar dagen blijft kleven en begint te schimmelen. Tijdens de tweede wereldoorlog echter werden stapelwolken door de Gestapo verboden en ging men over op de zogenaamde gaswolken.
Het witte schuim van de dag ervoor is al een beetje groen geworden en kleeft onder de schoenen van Caioetje.
Vandaag echter schijnt de zon te stralen, dus de groene pasta onder schoenen van Caius en Loetje kan de pret niet drukken. Caioetje zit te genieten van de romige geluiden die hier op deze berg met behulp van de warme zomerwind nog net zijn oren weten te bereiken.
“Wat een belachelijk mooie zin.” denken Caius en Loetje in koor. En ze besluiten om de schrijver ervan eens de waarheid te vertellen. De akelige waarheid.
De berg geld waar Caius en Loetje op zitten bestaat uit guldens, rijksdaalders, vijfjes, kwartjes en dubbeltjes. In de tijd van het oude Rome, waar ‘De akelige waarheid van dit verhaal’ zich afspeelt, bestond de euro namelijk nog niet.
De berg stinkt een beetje omdat het de dag ervoor heeft geschuimd. Een weertype dat na de tweede wereldoorlog niet tot nauwelijks meer is voorgekomen. Hierbij komt er een soort slagroomachtige substantie uit de wolken (meestal stapelwolken) die een paar dagen blijft kleven en begint te schimmelen. Tijdens de tweede wereldoorlog echter werden stapelwolken door de Gestapo verboden en ging men over op de zogenaamde gaswolken.
Het witte schuim van de dag ervoor is al een beetje groen geworden en kleeft onder de schoenen van Caioetje.
Vandaag echter schijnt de zon te stralen, dus de groene pasta onder schoenen van Caius en Loetje kan de pret niet drukken. Caioetje zit te genieten van de romige geluiden die hier op deze berg met behulp van de warme zomerwind nog net zijn oren weten te bereiken.
“Wat een belachelijk mooie zin.” denken Caius en Loetje in koor. En ze besluiten om de schrijver ervan eens de waarheid te vertellen. De akelige waarheid.
zaterdag 12 februari 2005
donderdag 3 februari 2005
Sim Sala is moe.
"Gore ochtendgloren"
Vanmorgen stond ik met goud in mijn mond de ochtend af te wachten. Er scheen een licht te gloren. Nergens had ik ooit iets in gezien, nooit meer zou ik iets willen ontduiken. Ik wachtte maar en bedacht dat het wel eens een lange dag kon worden. Ik trof voorbereidingen. Waarvoor? Ik trof mezelf merendeels leeggezogen aan. Waardoor? Ik trachtte mijzelf te onttrekken aan de situatie, maar er was niets om me aan te onttrekken. Ik hing de was uit, letterlijk, figuurlijk, er was geen verschil meer. Ik slaakte. Een zucht. Wat anders. Ik moest toch wat. Het wachten was ook voorbij. Ik vroeg niet meer af, ik glimlachte maar wat.
"Gore ochtendgloren"
Vanmorgen stond ik met goud in mijn mond de ochtend af te wachten. Er scheen een licht te gloren. Nergens had ik ooit iets in gezien, nooit meer zou ik iets willen ontduiken. Ik wachtte maar en bedacht dat het wel eens een lange dag kon worden. Ik trof voorbereidingen. Waarvoor? Ik trof mezelf merendeels leeggezogen aan. Waardoor? Ik trachtte mijzelf te onttrekken aan de situatie, maar er was niets om me aan te onttrekken. Ik hing de was uit, letterlijk, figuurlijk, er was geen verschil meer. Ik slaakte. Een zucht. Wat anders. Ik moest toch wat. Het wachten was ook voorbij. Ik vroeg niet meer af, ik glimlachte maar wat.
Abonneren op:
Posts (Atom)